ιδιοκίνηση

(Αστρον.). Η φαινόμενη γωνιακή μετατόπιση ανά χρόνο ενός αστέρα πάνω στην ουράνια σφαίρα, δηλαδή η κίνηση του αστέρα προς μια διεύθυνση κάθετη προς τη γραμμή όρασης. Η κίνηση αυτή οφείλεται τόσο στην πραγματική κίνηση του αστέρα στο διάστημα όσο και στην κίνηση του αστέρα σε σχέση με το ηλιακό σύστημα. Η ι. ανακαλύφθηκε το 1718 από τον Άγγλο αστρονόμο Έντμουντ Χάλεϊ. Η φαινόμενη κίνηση των αστέρων είναι πάρα πολύ μικρή, εξαιτίας των πολύ μεγάλων αποστάσεων. Θεωρείται αμελητέα για τους περισσότερους αστέρες. Μόνο μετά από χιλιάδες χρόνια οι διαφορές στις διευθύνσεις των ι. προκαλούν αισθητές μεταβολές του σχήματος ομάδων αστέρων. Η ι. ενός (συνήθως κοντινού) αστέρα μπορεί να καθοριστεί αν το συνολικό αποτέλεσμα της μετατόπισής του δημιουργεί μια μετρήσιμη μεταβολή στη θέση του αστέρα. Μετράται σε δευτερόλεπτα του τόξου ανά χρόνο, συνήθως με βάση δύο συνιστώσες: την ι. στην ορθή αναφορά και την απόκλιση. Τη μεγαλύτερη ι. παρουσιάζει ο λεγόμενος αστέρας του Μπάρναρντ (10,29’’ ανά έτος) στον αστερισμό του Οφιούχου.